Otwieram kolejne drzwi i wkraczam do świata astrofotografii wąskopasmowej. To dla mnie zupełna nowość pod względem technicznym, obróbki materiału i doznań estetycznych.
NGC 7380, znana również jako Mgławica Czarodziej (Wizard Nebula), to młody obszar formowania gwiazd znajdujący się w konstelacji Cefeusza, oddalony od Ziemi o około 7 000–8 000 lat świetlnych. Sama mgławica otacza gromadę otwartą gwiazd, która powstała z obłoku gazu i pyłu, jaki obserwujemy dzisiaj. NGC 7380 ma około 4 miliony lat, co czyni ją stosunkowo młodą w skali astronomicznej.
Mgławica Czarodziej zawiera przede wszystkim wodór, siarkę i tlen – pierwiastki, które są podstawą dla procesu tworzenia się gwiazd. Tą mgławica emisyjna zawdzięcza swoje charakterystyczne kształty silnemu promieniowaniu ultrafioletowemu emitowanemu przez masywne, gorące gwiazdy wewnątrz niej. Promieniowanie to jonizuje otaczający gaz, sprawiając, że zaczyna on świecić, co można uchwycić za pomocą filtrów wąskopasmowych, takich jak H-alpha, SII i OIII. Dzięki tym filtrom możemy zobaczyć różnorodne struktury w mgławicy, takie jak węzły gazu, pyłowe filary i inne złożone formacje.
Warto dodać, że gromada gwiazd NGC 7380 będzie istnieć przez kilkadziesiąt milionów lat, ale sama mgławica rozproszy się znacznie szybciej, rozciągając się w przestrzeni kosmicznej na skutek wiatru gwiazdowego oraz eksplozji supernowych.
Dużą satysfakcję sprawia mi świadomość, że udało mie się uchwycić tą krótką, choć niezwykle fascynującą fazę życia tego kosmicznego obiektu.
Ekspozycje Ha – 87 x 600s ; SII – 65 x 600s ; OIII – 68 x 600s
Temperatura sensora -10*C ; GAIN 26, OffSet 30
Klatki kalibracyjnych Flat, Bias, Dark x 50
Teleskop: TSAPO 140/910 (f/6.5)
Kamera: QHY268M
Montaż: Paralaktyczny iOptron CEM70EC
Akwizycja: Sequence Generator PRO
Postprocessing: PixInsight (100%)
Filtry wąskopasmowe Ha, SII, OIII
Filtry wąskopasmowe są kluczowym narzędziem w astrofotografii, pozwalającym na rejestrowanie określonych długości fal światła emitowanych przez obiekty kosmiczne. Najbardziej popularne z nich to filtry H-alpha, SII i OIII, które umożliwiają fotografowanie mgławic, galaktyk i innych obiektów głębokiego nieba w sposób niedostępny dla ludzkiego oka.
Ludzkie oko jest najbardziej czułe na światło w zakresie widzialnym, od ok. 400 do 700 nanometrów, jednak nie jest w stanie wychwycić szczegółów emitowanych przez obiekty emitujące wąskie pasma fal, jak te, które rejestruje H-alpha (656,3 nm), SII (673,1 nm) czy OIII (501 nm). Filtry wąskopasmowe umożliwiają skuteczne odcięcie szerszych długości fal, takich jak te pochodzące z miejskiego zanieczyszczenia świetlnego, i przepuszczają jedynie wąski zakres długości fal emitowanych przez konkretne pierwiastki w przestrzeni kosmicznej.
H-alpha odpowiada za światło emitowane przez zjonizowany wodór, dominujący w mgławicach emisyjnych. SII rejestruje zjonizowaną siarkę, a OIII – dwujonowy tlen, co daje szerokie możliwości w tworzeniu szczegółowych, kolorowych obrazów mgławic. Dzięki tym filtrom astrofotografowie są w stanie uchwycić piękno kosmosu, które w naturalnych warunkach jest niewidoczne dla ludzkiego oka, a zarazem zredukować wpływ światła tła, uzyskując znacznie bardziej szczegółowe zdjęcia.